در تحقيقي جديد و با الهام گرفتن از تئوري «اثر پروانه اي» آنان به اين نتيجه رسيدند که يک اختلال کوچک در مغز داراي تاثير پروانه اي در کل سيستم مغزي بوده و در نتيجه محاسبات مغزي را مختل و غير قابل اعتماد مي‌کند.

پژوهشگران انستيتوي وولف سان معتقدند که يک اختلال کوچک در يکي از مدارهاي مغزي داراي تاثير پروانه اي بر کل مغز مي باشد و در نهايت طي روندي بزرگ و بزرگتر مي‌شود تا اينکه در پايان به يک محاسبه اشتباه بزرگ مي انجامد.

براساس نتايج اين تحقيق، يک اختلال کوچک در يکي از مدارهاي مغزي منجر به شکل گيري 30 اختلال در مدارهاي نزديک به آن مدار شده و همين روند در خصوص مدارهاي ديگر نيز روي مي دهد و در نهايت مي‌تواند به شکل گيري بيش از ميليونها اختلال در نورون‌هاي مغزي منجر شود که در پايان کاهش اعتماد پذيري محاسبات مغزي را به همراه دارد.

اين يافته‌ها در حالي است که براي دهه‌هاي متمادي عصب شناسان بر اين عقيده بودند که مغز قويترين دستگاه محاسبه بر روي کره زمين است.

نظريه «اثر پروانه اي» در سال 1961 در مقاله‌اي از سوي ادوارد لورنتس مطرح شد.

وي مقاله‌اي با اين عنوان ارائه داد که در آن عقيده داشت بال‌زدن پروانه‌اي در برزيل مي‌تواند باعث ايجاد تندباد در تگزاس شود! بدين معنا که با ايجاد تغييرات جزيي در يک پارامتر، رفتار سيستم کاملاً تغيير مي‌کند.

براساس اين نظريه تغييري کوچک در يک سيستم آشوب‌ناک چون جو سياره زمين (مثلاً بال‌زدن پروانه) مي‌تواند باعث تغييرات شديد (وقوع توفان در کشوري ديگر) در آينده شود